başlangıç ve gelmeyen son

asıl hikâye şöyle başladı:

o gün ne birisi bir yolculuğa çıktı, ne de şehre bir yabancı geldi. o gün o büyük felaket tam olarak evimizin salonunda gerçekleşti. içten, en içimizden. en beklenmedik anda. bir pazar sabahının sakinliğinde. en yakınımızdan..

sonrası:

sigaradan kaynaklı hafif bir baş dönmesi. koltukta boylu boyunca uzanmış sıradaki atağı bekliyorum. her zaman farklı bir şekilde olmayı başarıyor. yeni bir yöntemle gelip çöküyor göğsümün üstüne. bazen yanında geçmişten tatsız bir anı, bazen özlediğim birinin gözlerini getiriyor. bazen de boşluk.. serin bir boşluk. göğüs kafesimden süzülüp geçiyor. kendimi geçişken ve saydam bir zar gibi hissediyorum o  an. neleri içimden geçirip neleri kendimden uzak tutabilirim acaba? sınırlarım neler? ne tür maddelerle tepkimeye giriyor ruhum? ve neler eritiyor gururumu?

bilemiyorum. genelde bu soruların cevapları olmaz. bunlar soru olarak anlamlıdır yalnız. düşünceler, yeni düşüncelere sebep olur. sebepler dipsiz bir kuyuya çeker seni. merakına yenik düşer; ip iyice gerilene kadar inersin kuyuya. sonra ip tartamaz olur varlığını. ansızın kopar. nemli ve karanlık bir kuyunun dibindesindir artık. sesin en yukarı çıkmaz, sadece senin kulaklarında çınlar. dışarıdan tatlı bir ezgi gibi duyulur bazen; insanları neşelendirir. severler o şarkını. insanlar iyi şeylerin birden bire nedensiz meydana geldiğini sanar. sorgulamaz.

evet, yine geldi. beklemiyordum gerçekten. burnumu kaşındıran bir sızlama ve akabinde yanakları yakan oldukça sıcak damlalar. sessiz olmasını tercih edersin. dikkat çekmez. derin nefes alır ve gitmesi için dua edersin. zihninin durmasını istersin o an. çünkü açılan bu kapıdan daha nicesi gelmek için can atacaktır.

ne yapmalıyım? cevap genelde hiçbir şeydir. izin verirsin; gelir ve geçer. çoğu şey gibi..

10 aralık 2018